فصل (۱) طرز فکر

هنگامی که محقق جوانی بودم و به تازگی شروع به فعالیت کرده بودم اتفاقی افتاد که زندگی مرا تغییر داد. درک این موضوع که چگونه افراد با شکست مقابله میکنند ذهن مرا به خود مشغول کرده بود و تصمیم گرفتم با تماشای چگونگی دست و پنجه نرم کردن دانش آموزان با مشکلات سخت آن را مورد مطالعه قرار دهم بنابر این بچه ها را یکی یکی به اتاقی در مدرسه شان بردم به آنها احساس راحتی دادم و سپس یک سری پازل دادم تا حل کنند اولین پازلها نسبتاً آسان بودند اما بعدی ها سخت بودند. همان طور که دانش آموزان غرزدند عرق کردند و به شدت تلاش کردند. راهکارهای آنها را تماشا کردم و آنچه را که فکر و احساس کردند مورد بررسی قرار دادم انتظار داشتم در میان کودکان تفاوتهایی در چگونگی مقابله با مشکلات ،باشد اما چیزی دیدم که هرگز انتظار آن را نداشتم در مواجهه با پازلهای سخت پسر ده ساله ای صندلی اش را جلو کشید دستهایش را به هم سایید لب هایش را به هم زد و فریاد زد: «من عاشق چالش هستم» یکی دیگر در حالی که به سختی مشغول

پازل ها بود با خوشحالی نگاه کرد و با اقتدار :گفت: «می دانید امیدوار بودم این آموزنده باشه متعجب شدم آنها چه اشتباهی میکردند؟ همیشه فکر میکردم که شما یا با شکست مقابله می کنید با مقابله نمیکنید هرگز فکر نمیکردم کسی شکست را دوست داشته باشد. آیا آنها کودکان عجیب و غریبی بودند یا از چیزی آگاه بودند؟

همه مردم الگویی دارند الگویی که در لحظه بحرانی زندگی راه را به آنها نشان داده است. این کودکان الگوهای من بودند آنها آشکارا چیزی میدانستند که من از آن مطلع نبودم و مصمم شدم که باید از آن سر در بیاورم تا نوع طرز فکری را که میتواند شکست را به هدیه تبدیل کند. درک کنم. آنها چه میدانستند؟

آنها می دانستند که ویژگیهای انسان مانند مهارتهای فکری از طریق تلاش قابل پرورش یافتن است و این چیزی بود که انجام میدادند یعنی باهوش تر میشدند نه تنها با شکست دلسرد نمی شدند. بلکه حتی فکر نمیکردند که در حال شکست خوردن هستند. آنها فکر میکردند که در حال یادگیری هستند.